Sinds de explosie van verontwaardiging na de politiemoord op George Floyd hebben miljoenen Amerikanen (blank en zwart, en ook anderen) hun aandacht gericht op ras en raciale onderdrukking in de Verenigde Staten. Ze hebben dit jaar teruggekeken op de moorden op Breonna Taylor en Ahmaud Arbery en een paar jaar terug op de moorden op Eric Garner, Michael Brown en nog veel meer. En als ze zijn doorgegaan, hebben ze ontdekt dat de Amerikaanse geschiedenis een eeuwenlange tijdlijn is van zwarte mensen die door blanken zijn vermoord.
Velen hebben partij gekozen, marcherend en schreeuwend om gerechtigheid met de kreet "Black Lives Matter", terwijl anderen "Blue Lives Matter" en "Support the Police" roepen in een poging te klinken alsof ze evenveel om alle levens geven. Sommigen denken dat racisme inherent is, iets natuurlijks, en dat blanken zwarte mensen nooit met respect en rechtvaardigheid zullen behandelen.
Als we nadenken over deze overtuigingen en de enorme uitdaging die raciale verdeeldheid nog steeds speelt in de VS, is het de moeite waard eraan te denken dat 'ras' zoals we dat in dit land kennen, werd bedacht en gebruikt door de vroege heersende klasse hier als een reactie op arme zwarte en blanke arbeiders verenigden zich in opstand aan het einde van de 17e eeuw! Hier is hoe het gebeurde.
In het voorjaar van 1676 werd de regio Virginia Colony en Chesapeake van het Britse rijk geregeerd door een kleine laag van de samenleving: eigenaren van tabaksplantages en Britse koloniale functionarissen.
De rest van de kolonie omvatte: contractarbeiders (ook bekend als slaven), blanke mannen die hun overtocht naar de kolonie betaalden in ruil voor een aantal jaren dienst, maar toch bijna net zo slecht werden behandeld als slaven; blanke vrijgelatenen, bevrijd van contractarbeid en nu kleine landeigenaren, boeren en arbeiders in de steden; en zwarte arbeiders van Afrikaanse afkomst, van wie sommigen tot slaaf waren gemaakt, maar velen van hen ook in verschillende staten van contractarbeid verkeerden, en van wie sommigen ook kleine boeren en arbeiders waren. Met andere woorden, er waren minstens duizenden arme blanke en zwarte boeren en arbeiders in de kolonie, velen contractarbeiders, sommigen tot slaaf gemaakt, maar de meesten vrij. En vanwege hun gedeelde economische situatie werkten ze vaak samen, aten en dronken ze samen, praatten ze over hun onderdrukte posities in de kolonie en vluchtten ze soms zelfs samen voor dienstbaarheid.
Bovendien, hoewel niet erkend door de koloniale samenleving (behalve wanneer ze moesten worden gebruikt, uitgebuit of van hun land verdreven), waren er duizenden inheemse mensen, waaronder de Doeg-stam en anderen, die langzaam naar het westen werden geduwd en in een gewelddadig conflict komen met de blanke kolonisten die hun land binnendringen.
De klassenscheiding tussen de rijke heersende klasse en de massa's boeren en arbeiders had sinds 1663 al geleid tot een handvol kleine opstanden. waargenomen onverschilligheid van de heersende klasse voor de situatie van boeren aan de grens toen ze in conflict kwamen met de inheemse gemeenschappen in het westen.
Na jaren van eisen voor meer steun in hun conflicten met de inheemse bevolking, leidde Nathaniel Bacon een opstand van boeren tegen de koloniale overheid. Dit deel van de opstand zag blanke boeren regeringsleiders aanvallen en op de vlucht jagen, en werd geleid door Bacon's doel om de regering te dwingen kolonisten te helpen de inheemse bevolking uit Virginia te verdrijven.
Het is zonder twijfel weerzinwekkend om te horen over de racistische aard van de aanvallen van de kolonisten op de inheemse bevolking. Tegelijkertijd is deze rebellie de moeite waard om naar te kijken voor lessen die het ons kan leren over de constructie van racisme in de koloniën.
Het "leger" van Bacon bestond uit veel arme blanken (zowel bevrijd als gebonden) en arme zwarten (bevrijd, gebonden en tot slaaf gemaakt). Arme blanke en zwarte arbeiders en boeren kwamen samen in opstand tegen het koloniale regime en de grootgrondbezitters die verantwoordelijk waren voor hun uitbuiting en verarming. Zelfs toen Bacon stierf, volhardden ze in hun rebellie en dwongen Engelse schepen hen te bedreigen met bombardementen voordat ze zich definitief overgaven. De laatste groep van honderd rebellenholdings bestond uit tachtig zwarte mensen en twintig Engelsen.
Hun zaak ontkende ongetwijfeld de rechten van inheemse volkeren. Maar deze eenheid tussen arme blanke en zwarte arbeiders en boeren joeg de planters en de koloniale regering angst aan. Als blanke en zwarte arbeiders zich in de toekomst weer zouden verenigen, zouden ze gemakkelijk de regering en de plantersaristocratie omver kunnen werpen, die natuurlijk maar een kleine minderheid van de bevolking vormde. Ze moesten een manier vinden om ervoor te zorgen dat het nooit meer zou gebeuren.
Ze kwamen snel op een sluwe, wrede en verdeeldheid zaaiende manier om dit te doen: blanke arbeiders bepaalde rechten en voordelen geven ten opzichte van zwarte arbeiders, terwijl ze tegelijkertijd zwarte slavernij in de wet verankerden. In de volgende vijfentwintig jaar keurde de koloniale wetgevende macht een reeks wetten goed die speciaal waren ontworpen om blanke arbeiders te bevoorrechten boven zwarte, en om de twee groepen te verdelen. In de woorden van een historicus: "door een reeks handelingen, de vergaderingopzettelijk deed wat het kon om de minachting van blanken voor zwarten en indianen aan te wakkeren.”
Toen de wetgever eenmaal klaar was, mochten zwarten geen slaven bezitten; Zwarten mochten geen wapens bezitten; Zwarten mochten niet "hun hand opsteken" tegen christenen; Zwarten konden worden gestraft met verbrokkeling, maar blanke contractarbeiders konden niet eens meer worden gegeseld; slaven werden eigendommen ontnomen, die vervolgens rechtstreeks aan blanken werden overgedragen; er werden harde straffen opgelegd voor rassenvermenging; mensen met enige Afrikaanse afkomst werden gedefinieerd als zwart; vrijlating uit de slavernij was verboden.
Tegen 1705, met deze wetten, was Virginia's systeem van slavernij op basis van huidskleur van kracht. Blanke arbeiders kregen vrijheid van dienstbaarheid, de mogelijkheid om eigendommen te bezitten en andere privileges die zwarten specifiek werden ontzegd. En de vermenging van de twee groepen was beperkter dan ooit tevoren. Al deze factoren maakten het steeds minder waarschijnlijk dat arme blanke arbeiders en boeren hun kleine privileges op het spel zouden zetten om meer onderdrukte zwarte arbeiders te helpen. En toen er in 1727 patrouilles voor alleen blanke slaven waren ingesteld, kregen blanke arbeiders en boeren de taak om nu tot slaaf gemaakte zwarten rechtstreeks te onderdrukken, en werden daarvoor meestal betaald.
Met andere woorden, de heersers – de tabaksplanters en de koloniale regering – hadden met succes blanke arbeiders en boeren gescheiden van zwarte arbeiders, die nu legaal tot slaaf waren gemaakt.
In de komende decennia, en ondanks variaties van staat tot staat, verspreidde het Virginia-systeem van zwarte slavernij zich door het zuiden, waardoor een rigide scheiding ontstond op basis van huidskleur. Op deze manier was Bacon's Rebellion de katalysator voor het ontstaan van "ras" in de Verenigde Staten.
De volgende driehonderd jaar waren getuige van de gewelddadige uitbuiting en onderdrukking van zwarte mensen in de Verenigde Staten: eerst als slaven, daarna als behoeftige deelpachters en pachtboeren, daarna als een super onderdrukte, super uitgebuite groep arbeiders binnen de grotere arbeidersklasse.
Ondertussen breidden de genocidale aanvallen op inheemse stammen zich uit over het hele continent. De moderne Verenigde Staten zijn gebouwd op racistische slavernij van Afrikanen en genocide op inheemse volkeren.
Bacon's Rebellion en wat daarna kwam, bieden ons belangrijke lessen die waardevol voor ons zijn in 2020.
In de eerste plaats moet het idee van 'ras' in dit geval worden opgevat als de creatie van de heersende klasse in Virginia, driehonderdvijftig jaar geleden. Zoals Theodore Allen, een van de meest prominente historici van klasse en ras in de Verenigde Staten, schrijft: "het 'blanke ras' moet niet alleen worden opgevat als een sociale constructie, maar als een formatie van sociale controle van de heersende klasse."
Het idee van witheid, en in tegenstelling daarmee, zwartheid, werd gecreëerd, gekoesterd en gepromoot door de dominante klasse van mensen om te voorkomen dat blanke en zwarte werkende mensen (of andere mensen van kleur) zich ooit zouden verenigen om het systeem uit te dagen.
In Bacon's Rebellion verenigden zwart-witte arbeiders en boeren zich om te vechten voor hun gemeenschappelijke belangen. Hoewel hun opstand in 1676 mislukte en werd gecompromitteerd door hun eigen racistische geweld tegen inheemse volkeren, geeft hun voorbeeld aan wat er mogelijk is als verschillende groepen arbeiders zich verenigen. Als alle arbeiders die door het systeem worden uitgebuit en onderdrukt zich zouden verenigen in rebellie, zouden we een machtige kracht zijn die de heersende klasse van vandaag zou kunnen overwinnen.
Door deze geschiedenis te kennen, kunnen we beginnen de ideologie van "ras" en de verdeeldheid die het veroorzaakt weg te werken. En als we dat doen, kunnen we beginnen met het opbouwen van een eenheid van de arbeidersklasse – een solidariteit – die het systeem dat ons domineert, zou kunnen uitdagen.